Quamquam non negatis nos intellegere quid sit voluptas, sed quid ille dicat.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Sed ille, ut dixi, vitiose. Mihi vero, inquit, placet agi subtilius et, ut ipse dixisti, pressius. Negare non possum. Quicquid enim a sapientia proficiscitur, id continuo debet expletum esse omnibus suis partibus; Duo Reges: constructio interrete. Satis est tibi in te, satis in legibus, satis in mediocribus amicitiis praesidii. Itaque nostrum est-quod nostrum dico, artis est-ad ea principia, quae accepimus. Etiam beatissimum? Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.

Itaque Epicurus semper hoc utitur, ut probet voluptatem
natura expeti, quod ea voluptas, quae in motu sit, et parvos
ad se alliciat et bestias, non illa stabilis, in qua tantum
inest nihil dolere.

An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Cum autem venissemus in Academiae non sine causa nobilitata spatia, solitudo erat ea, quam volueramus.

Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Neminem videbis ita laudatum, ut artifex callidus comparandarum voluptatum diceretur. Illi enim inter se dissentiunt. Res enim fortasse verae, certe graves, non ita tractantur, ut debent, sed aliquanto minutius. His similes sunt omnes, qui virtuti student levantur vitiis, levantur erroribus, nisi forte censes Ti. Non est ista, inquam, Piso, magna dissensio.

Inde sermone vario [redacted] illa a Dipylo stadia confecimus.
Apud imperitos tum illa dicta sunt, aliquid etiam coronae datum;
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;
Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior;
Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;
Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti.

Praeclare Laelius, et recte sofñw, illudque vere: O Publi, o gurges, Galloni! es [redacted] miser, inquit.
Non quaeritur autem quid naturae tuae consentaneum sit, sed quid disciplinae.
Qui potest igitur habitare in beata vita summi mali metus?
Nulla erit controversia.

Nihil enim arbitror esse magna laude dignum, quod te praetermissurum credam aut mortis aut doloris metu. Nunc ita separantur, ut disiuncta sint, quo nihil potest esse perversius. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est? Innumerabilia dici possunt in hanc sententiam, sed non necesse est. Qui bonum omne in virtute ponit, is potest dicere perfici beatam vitam perfectione virtutis; Quis istum dolorem timet? Quoniam, si dis placet, ab Epicuro loqui discimus. De hominibus dici non necesse est. Quis, quaeso, illum negat et bonum virum et comem et humanum fuisse? Ille vero, si insipiens-quo certe, quoniam tyrannus -, numquam beatus;

Quibusnam praeteritis?: Materiam vero rerum et copiam apud hos exilem, apud illos uberrimam reperiemus.
Quonam modo?: Itaque in rebus minime obscuris non multus est apud eos disserendi labor.
Qui convenit?: Hoc enim identidem dicitis, non intellegere nos quam dicatis voluptatem.
Tuum credibile?: Sed in rebus apertissimis nimium longi sumus.

Quid autem apertius quam, si selectio nulla sit ab iis rebus, quae contra naturam sint, earum rerum, quae sint secundum naturam, fore ut tollatur omnis ea, quae quaeratur laudeturque, prudentia?